میراث معنوی/
رضوانی بامیانی
کابل ۳۱/۴/۱۳۹۹
با توجه به ۱۴ سال جهاد مقدس و جنگ بر ضد اشغالگران و ده سال جنگ داخلی در افغانستان و با توجه به وجود جنگ‌های فرقهای در بعضی از کشورهای اسلامی و همسایه و همچنین با توجه به فعالیتهای سازمانهای استخباراتی جهت ایجاد جنگ داخلی در کشورهای اسلامی، بزرگان و سران دینی _ فرهنگی کشور درصدد شدند که تصامیمی را بسنجند که وحدت مسلمانها در افغانستان حفظ و مانع جنگ‌های داخلی و نا امنی در این کشورگردد، زیراکه بدلایل یاد شده افغانستان مستعد چنین اختلافات، جنگها و نا امنیها بود.
بر این اساس در سال ۱۳۸۳ خورشیدی حضرت آیت الله العظمی محسنی(ره) با همکاری جمعی ازعلما و بزرگان اهل سنت و شیعه، تشکیلاتی را به نام “شورای اخوت اسلامی افغانستان” ایجاد کردند.
این تشکیلات به صورت عمده چند هدف را دنبال میکرد، اولین هدف آن ایجاد و حفظ برادری و اخوت میان شهروندان کشور،(مخصوصاً پیروان دو مذهب بزرگ حنفی و جعفری) و همچنین جلوگیری از اختلاف و تنشهای فرقهای درکل کشور بود. هدف دوم آن پاسداری از اعتقادات و ارزشهای اسلامی و جلوگیری از تهاجم فرهنگی بود.
اصل و مبنا در این شورا این بود که پیروان هر دو مذهب با جمع شدن زیر یک سقف وگفتگو باهم، همدیگر را از نزدیک و بهتر بشناسند و با دیدگاههای اعتقادی و فقهی همدیگر از نزدیک آشنا شوند؛ چون به قول علامه شرف الدین، یکی از پیشگامان تقریب مذاهب اسلامی” المسلمون إذا تعارفوا تالفوا”( مسلمانان وقتی همدیگر را بشناسند، با هم محبت پیدا میکنند.) و بعد از شناخت از عقاید و دیدگاههای همدیگر، بنا را بر این بگذارند که اصول مشترک را معیار و مبنای همکاری قرار دهند و در فروع مورد اختلاف همدیگر را معذور بدارند.
اعتقاد آیت الله محسنیره که قبلا کتاب “جنگ در تاریکی” و چند اثر دیگر در این موضوع را نوشته بود، این بود که بسیاری از اختلافات میان پیروان بزرگ مذاهب اسلامی، ناشی از عدم شناخت و سوء تفاهم است و از جانب دیگر، ما اصول مشترک بسیار فراوان داریم، تا فروع مورد اختلاف؛ که باید این اصول مشترک و مهم مبنا و معیار همکاری و برادری و اخوت قرار گیرد و از اختلافات و جنگ های فرقهای جلوگیری شود و ازسوی دیگر از تحمیل فرهنگ بیگانه و تخریب و تضعیف عقاید و باورهای اسلامی جلوگیری گردد.
این شورا در طی ۱۶ سال عمر پر برکت خود، کارهای بسیار مفید و ارزشمندی را در جهت تحقق اهداف و آرمان های تعریف شدهی خویش انجام داد. در مسایل مهم دینی فرهنگی کشور مواضع مهم جدی و منطقی اتخاذ کرد که خیلی از آنها در جهت بهبود اوضاع کشور و جلوگیری از تحمیل فرهنگی و ایجاد اختلاف بسیار موثر بود.
این شورا جلسات و سیمینارهای مهمی را دایر کرده است که هر کدام آنها به نوبه ی خود، تاثیرات بسیار عالی داشت؛ مثلاً در سال ۱۳۸۵ “سمینارمیلاد نبی مکرم اسلام(ص) ” را شیعه و سنی به رهبری این شورا، به صورت مشترک در هتل انترکانتیننتال دایر کردند که در آن شخصیتهای بزرگ علمی و سیاسی کشور حضور داشتند و همچنین در همان سال مراسم “روز نهم عاشورا” را در مسجد”عیدگاه” کابل با حضور اعضای کابینه و خیل عظیمی از شخصیتهای فرهنگی سیاسی و ملی دایر نمودند.
و همچنین این شورا در سال ۱۳۸۷”اولین کنفرانس بینالمللی اخوت اسلامی” را در کابل دایر کرد که در آن علمای بزرگ از کشورهای اسلامی چون پاکستان، عراق، ایران ، لبنان و مصر شرکت کرده بودند. سخنرانیهای بسیار مهم و سازنده در مسیر اهداف مقدس این شورا توسط بزرگانی از عالم اسلام دراین کنفرانس ایراد گردید و مباحث و گفت و گوهای مفید جهت عملی شدن و حفظ وحدت و اخوت است در میان امت اسلامی صورت گرفت.
این شورا همواره مورد غبطهی بزرگان عالم اسلام در کشورهای دیگر بوده است که چرا این نوع تشکیلات مفید را آنها ندارند.
همچنین این شورا مجلهی “اخوت اسلامی” را پایه گذاری و نشر کرد و در تمام این مدت در مناسبتهای دینی و فرهنگی سمینارها و کنفرانسهای مهم برگزار کرده است.
خیلی از بزرگان عالم اسلام معتقد هستند و میگویند افغانستان اگر دچار جنگ‌های مذهبی و فرقهای نگردیده، یکی از عوامل مهم و اساسی آن وجود تشکیلات پر خیر و برکت” شورای اخوت اسلامی” بوده است.
معلم افغانستان و آکادمیسین کشور به این “شورا” بسیار اهمیت میداد و بارها به اعضا و مؤسسان و دوستان سفارش میکردند که اگر یک وقت بنده در این دنیا نبودم و رحلت کردم؛ شما این شورا را همچنان فعال و زنده نگهدارید و من به اعضای خانوادهام (بیت معظم له )، نیزتوصیه و تاکید کردهام که با این شورا بعد از من همکاری داشته باشند.
